Okazuje się, że tzw. wskaźnik uzwiązkowienia w spółce zatrudniającej 22,3 tys. pracowników wynosi 120 proc. Oznacza to – ni mniej, ni więcej – że część pracowników należy do kilku związków zawodowych. Niektórzy nawet do kilkunastu. Zgodnie z przepisami jeden etat pracowniczy przysługuje związkowi liczącemu 150 członków. Spółka jest notowana na GPW, więc te dane stały się ogólnie dostępne.

Łącznie pełnych etatów związkowych było ok. 80 i kosztowało to 11,6 mln zł rocznie. Jak łatwo wyliczyć, średnio na jednego etatowego związkowca przypada więc kwota 145 tys. zł rocznie. Kwota całkiem słuszna i zacna jak na ciężką pracę, jaką wykonują. Oznacza to, że średnio każdy pracownik musi się zrzucić po 520 zł rocznie. Przez 20 lat każdy związkowiec na utrzymanie swoich działaczy musi przeznaczyć ponad 10 tys. złotych.

Pobawiłem się tymi kwotami, by uzmysłowić Państwu, że pewne działania mają swoje konsekwencje. Część pracowników nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że nawet w świecie związkowym nie ma darmowych obiadków, no chyba że się jest właścicielem (pracownikiem) takiego związku. Ktoś to wszystko musi utrzymać, więc konsumenci usług związkowców, w tym przypadku pracownicy, muszą ich utrzymać kosztem swoich pieniędzy – z własnych portfeli, a na końcu i tak za wszystko płacimy my wszyscy, włącznie z pracownikami spółek węglowych. Gospodarka to zbiór naczyń połączonych i wyższe koszty pracownicze przekładają się na wyższe koszty węgla,  co powoduje wzrost cen energii, który np. piekarz musi sobie zrekompensować, podnosząc cenę chleba, którą zapłaci m.in. górnik. Równowaga musi być zachowana.

—Mariusz Gierej www.mpolska24.pl