Naprawdę, szajba nam wszystkim odbija. Przeglądając archiwa działalności Pitu Pitu, odkryłem właśnie, że mija rok od dnia, gdy wydaliłem z siebie bluzg na wszystkich, którzy dostają torsji na wzmiankę o Smoleńsku. Nie chodziło o to, by tym skowytem, z pozycji fanatyka zamachowo-trotylowej schizmy, dać odpór sekcie Spadli-To-Spadli-Po-Co-Drążyć-Uszanujmy-Pamięć-Ofiar-Tysiącem-Lat-Milczenia. Nie było mowy ani o poruszaniu sumień, ani o ckliwym łaskotaniu serca, tylko żeby się wreszcie obudził w nas najprostszy instynkt samozachowawczy.

Gdybym był, jak nie jestem, szanującym się publicystą, powinienem w tym miejscu napisać coś takiego: uważałem wtedy – i nic się od tej pory nie zmieniło – że konieczność umieszczenia katastrofy smoleńskiej w centrum uwagi nie tylko politycznej, ale po prostu powszechnej, obywatelskiej wynika z jak najbardziej racjonalnych przesłanek. Katastrofa smoleńska, bez względu na jej przyczynę, jest bowiem wypisanym w ruskim błocie raportem o stanie państwa polskiego, a wszystko, co się w związku z nią zdarzyło, zarówno przedtem, jak i później, aż do dziś, stawia pod znakiem zapytania jakość naszych urządzeń instytucjonalnych i ustrojowych. Tak mniej więcej powinienem kulturalnie o tym cedzić okrągłymi zdaniami, ale nie pociągnę tego bełkotu, bo to jest furda, kpina w żywe oczy i nijak się ma do tego, jakim językiem Smoleńsk opisuje Polskę. O jakiej jakości instytucji mówić? Gdy przez kolejne tygodnie i lata patrzyło się na próby wywikłania rządu z tej makabrycznej pułapki, to było tak, jakby odkryć, że wszystkie skecze Monty Pythona to rekonstrukcja faktów, a film „Czy leci z nami pilot" jest dokumentem o lotnictwie pasażerskim. Zdrowy na umyśle człowiek nie powinien wyjść z osłupienia, że to wszystko działo się naprawdę. I im bardziej zawzięcie ruskie i polskie komisje nie stwierdzały w Smoleńsku obecności spisku, zamachu i trotylu, tym bardziej przerażające stawały się te ich protokoły, raporty i wyniki śledztwa.