Pozazdrościłeś sławy Ewie Chodakowskiej i dlatego wydałeś książkę zachęcającą do treningu?

Nie, ale muszę przyznać, że zazdroszczę jej energii, witalności i tego, że tak fajnie wpływa na ludzi. Napisałem książkę, bo to była przyjemność. Podobnie przyjemnością była moja pierwsza książka „Życie na lodzie”, w której mogłem podzielić się opowieścią o tym, jak doszedłem do tego momentu, w którym teraz jestem. W „Bądź fit” pokazałem, jak można połączyć ćwiczenia indywidualne ze spędzaniem czasu z rodziną, przyjaciółmi. To jest książka pełna piknikowych, letnich i zimowych pomysłów na wspólną zabawę.

Fajne jest w tej książce to, że jest bardzo blisko codzienności, jest konkretna i pokazuje, jak łatwo wejść w sportowy tryb życia.

A przede wszystkim uczy, jak można ułożyć sobie plan ćwiczeń bez trenera. Udowadniam, że wiele można osiągnąć za darmo, nie wiążąc się karnetem z siłownią czy fitness klubem.

To jest książka dla faceta, który chce mieć mięśnie, ale też dla ojca trójki dzieci...

Im więcej dzieci, tym lepiej, bo większa zabawa.

Czy twoje życie kiedyś nie było „fit”?

Zacząłem grać w hokeja, kiedy miałem osiem lat, i oczywiście mogę powiedzieć, że sport zawodowy nie jest do końca zdrowy. Dlatego teraz, wstając rano, czuję się o wiele lepiej niż jako 28-latek. Wtedy czasami bolały mnie kręgi, miałem obtłuczone nogi, siniaki na piszczelach, bo dostałem krążkiem, który leciał z prędkością 160 km na godzinę. Ale grało się z bólem, a jak przychodziły play-offy czy mistrzostwa świata, to grało się mimo bólu. Teraz dla mnie sport jest „fit”, czyli spokojny, bez bólu i zaciętości.

Permanentnie jesteś na diecie?

Od najmłodszych lat nie lubię jeść rano. Kiedy grałem w hokeja, kończyłem mecz o 22.30 i szedłem na poważną kolację na 23, to musiałem porządnie zjeść. I gdzie jest ten „fit”, kiedy jesz stek o 23? Ale ja byłem zawodowcem. Innym nie polecam takiego trybu.

Mariusz Czerkawski dla „Gali”.