To jedna z najmądrzejszych książek, jakie ostatnio przeczytałem. Oczywiście nie byłem tym zaskoczony. Janusza Kapustę, niezrównanego rysownika filozofa, cenię bowiem od lat, od chwili, gdy w „Plusie Minusie”, weekendowym dodatku „Rzeczpospolitej”, zobaczyłem jego pierwszy obrazek z serii „Pion, Poziom”. Krótkie, jedno-, dwuzdaniowe błyskotliwe myśli, uzupełnione idealnie pasującymi do nich rysunkami, stymulują szare komórki lepiej niż niejeden traktat filozoficzny. W nieco przewrotny sposób mówią o tym, co najważniejsze, uświadamiają proste prawdy i zależności, o których na co dzień zapominamy, bawią i inspirują. Książka idealna na prezent, również dla samego siebie. KMJ

Czytając „Wschód”, podróżujemy z autorem w czasie i przestrzeni. Ta pierwsza podróż jest wyprawą w głąb pamięci; Stasiuk odtwarza obrazy z dzieciństwa spędzanego u dziadków na Podlasiu, opowiada o pierwszych wyprawach w Beskidy. Przestrzeń to Rosja, Mongolia i Chiny, które zwiedza już jako dojrzały pisarz. Autor próbuje zrozumieć, jak stworzona na Wschodzie cywilizacja, byle jaka i pozornie nietrwała, mogła (i nadal może) rzucać tak złowrogi cień na nasze życie. Czy Stasiuk znajduje odpowiedź na dręczące go pytania? Raczej nie, ale w wyprawie na Wschód cel jest zawsze ułudą, liczy się wyłącznie to, co znajdziemy po drodze. A Stasiuk w zbieraniu okruchów rzeczywistości jest naprawdę dobry. KMJ