Spotykam kolegę z liceum. Zawsze dobrze ubrany, pełen pasji. Architekt. Od studiów prowadzi własną firmę projektową wraz z żoną. Teraz podjeżdża na stację benzynową kilkunastoletnią astrą, którą kupił niedawno, bo części są tanie. – Przeniosłem się do szarej strefy. Gdy żona powiedziała, że trzeba wziąć kredyt, aby płacić ZUS, pomyślałem, że zwariowała – zwierza się.

Przedsiębiorca: nie strajkuje, nie blokuje

W podobnej sytuacji znajdują się dziesiątki tysięcy przedsiębiorców. Skarżą się na swój los, ale po cichu. Nie strajkują, nie blokują. Głośno robi się dopiero, gdy zostają doprowadzeni do ostateczności. Tylko wówczas, jako desperaci, mogą liczyć na zainteresowanie mediów, na to, że ktokolwiek dostrzeże ich problemy. Ale gdy do skóry dobiorą się im złośliwi urzędnicy, których jedynym motywem jest zazdrość lub chęć udowodnienia, że to właśnie oni mają rację i byle kto nie będzie im podskakiwał, na ratunek prześladowanym firmom jest już za późno.