George Weigel pisał o terrorze politycznej poprawności, kóry uniemożliwia „wyrażanie mocnych przekonań religijnych”. „Dla relatywisty nie wszystkie przekonania religijne i moralne to szowinizm, ktory należy tępić – dotyczy to tylko judeochrześcijaństwa. Słowem, europejski relatywizm często jest tylko fasadą, maską, za którą kryje się nienawiść Zachodu do siebie samego”. Amerykański badacz wspomina Marcella Perę piszącego, że Europejczycy sądzą, iż „akceptacja i obrona ich kultury były aktem hegemonicznym i nietolerancyjnym, będącym antydemokratyczną, antyliberalną, lekceważącą postawą”. Wobec innych. Choćby nie-Europejczyków.

Polityczna poprawność to dogmatyczna rytualizacja języka. Jak pisał Pierre Marient – „to sztuczny język wymyślony przez ludzi, którzy drżą na myśl o tym, co by się stało, gdyby pewnego dnia przestali kłamać”. Wtedy, wedle Weigla, musieliby mówić „całkiem banalne prawdy”. W ten sposób powstaje całkowicie zmyślona koncepcja, że naprzeciwko siebie stoją „dwie prawdy” – moja i twoja, co oznacza, że wspólnej prawdy już nie ma. W ten sposób obok prawdy, że dwa plus dwa równa się cztery, jako równoprawna pojawia się „prawda”, że wynik tej operacji to może niedokładnie cztery. Sens arytmetyki zostaje trwale podważony, co oznacza, że cały byt współczesnej cywilizacji zostałby zanegowany. Wszystkie wynalazki – komputery czy smatrfony – przestałyby funkcjonować na dotychczasowych zasadach. Cofnęlibyśmy się o kilkaset lat, do czasów sprzed Newtona i Kopernika. Postęp przestałby znaczyć to, co znaczy.