Gdy w lutym 2014 r. Mark Zuckerberg, założyciel Facebooka, kupił za ponad 19 mld dolarów firmę WhatsApp, media zgodnie uznały, że zapłacił niniejszym za największy, a na pewno najdroższy błąd życia: kilka lat wcześniej Jan Koum i jego późniejszy partner biznesowy Brian Acton starali się o pracę w Facebooku, ale zostali odrzuceni. Jan uznał wtedy, że utrata marzenia nie musi być koniecznie czymś złym. Do przyjaciół na Twitterze napisał, że w takim razie wyrusza „na poszukiwanie następnej przygody”. Kilka lat później wpadł na pomysł stworzenia aplikacji, która pozwala komunikować się ze wszystkimi typami telefonów, iPhone’ów, smartfonów i temu podobnych urządzeń. Nadał jej nazwę WhatsApp, bo brzmi to jak angielski zwrot „what’s up?”, czyli „co słychać?”. Projekt i firma o tej samej nazwie miały trudne początki. Jan był bliski rezygnacji z własnego biznesu i zamierzał poszukać sobie pracy. Acton skłonił go, by popracował nad projektem jeszcze kilka miesięcy. Wkrótce jego aplikację zaczęło pobierać 10 tys. osób dziennie. Fundusz Sequioa Capital wyłożył pieniądze – 8 mln dolarów – na dobry początek obiecującej firmy. Ale stało się to po wielu miesiącach negocjacji, podczas których Jan wymusił gwarancje, że zachowa kontrolę nad strategią WhatsApp i nie będzie ona czerpała zysków z reklamy. Model biznesowy pozwala się obyć bez niej, bo opiera się na dochodach z subskrypcji. Firma pozostała cicha i dyskretna jak jej twórca, nie reklamowała się, informowała tylko co miesiąc o tym, ilu przybyło jej użytkowników. Zazwyczaj było to około 50 mln. 6 stycznia 2015 r. Koum napisał na swym profilu na Facebooku, że „z radością ogłasza, iż jest ich ponad 700 mln”. Mark Zuckerberg i Sheryl Sandberg, szef operacyjny Facebooka, natychmiast „polubili” ten wpis. 17 kwietnia liczba użytkowników WhatsApp przekroczyła 800 mln.