Polska stała się jednym wielkim planem filmowym sequela filmu „Upał” (w reżyserii Kazimierza Kutza; z Jeremim Przyborą, Jerzym Wasowskim i innymi znakomitościami polskiego kina). W opowieści sprzed dekad premier rządu w czasie upału opuszcza stolicę, powierzając nad nią pieczę Dwóm Starszym Panom. Pure non i sens twórców Kabaretu Starszych Panów były ponad nonsens socjalizmu, a jednocześnie uświadamiały, że nie ma większego od niego nawet w świecie sztuki.

Socjalizm był jak koń. Każdy wiedział – od zwykłego obywatela do sprawującego władzę – czym jest ten system. Nazywanie go socjalizmem realnym jest oksymoronem. Nie może być on inny niż w rzeczywistości, czyli lepszy zwłaszcza od systemu ufundowanego na wolności gospodarczej.