Polityka to nie zabawa, to całkiem dochodowy interes” – kpił Winston Churchill. W Polsce uczyniono z tej kpiny niemal główną zasadę życia politycznego. Dla większości naszych polityków działalność nie jest służbą obywatelom, ale sposobem na ustawienie się w życiu.

U zarania III RP stworzono lukę w przepisach, która przeszła do historii jako afera alkoholowa. Otóż alkohol na własny użytek można było sprowadzać do Polski bez cła. Członkowie rządu i wpływowi politycy zaczęli więc przepychać przez granice całe ciężarówki alkoholu „na własny użytek”. Zarabiali na tym fortunę, tracił budżet. Z podobną aferą mamy dziś do czynienia na rynku leków. Stworzono u nas gałąź handlu równoległego, w wyniku czego firmy, przewożąc leki z Polski do Niemiec, mogą zarobić trzy-, czterokrotnie. Ów eksport równoległy doprowadził już kilka razy do ogołocenia naszych aptek z leków. Ministerstwo Zdrowia reaguje zaś bardzo opieszale. Próbowano rozwiązać problem, wprowadzając w połowie roku listę leków, których nie można wywozić. Na próżno. W Sejmie czeka już nowe prawo, które ma uszczelnić system, ale przypomina to łapanie wody sitkiem.

Ministerstwo Zdrowia zdaje się nie dostrzegać tego problemu i wymusza na firmach farmaceutycznych kolejne obniżki i tak najtańszych już w Europie leków. Skutek będzie taki, że kolejne partie leków wyjadą za granicę, zarobią dobrze poinformowani i ustawieni eksporterzy. Wśród nich także – jak ustaliliśmy – politycy.

Złote interesy robi również poseł PSL Jan Bury, bohater wielu tekstów „Uważam Rze”. Udało mu się stworzyć prywatno-publiczne imperium, z którym normalnym przedsiębiorcom trudno konkurować. Zresztą – jeżeli wierzyć mediom – poseł potrafił doprowadzić jedną firmę do bankructwa, ponieważ mąż właścicielki okazał się  nielojalnym wobec niego politykiem. Dopóki nie ukróci się takich działań, Polska będzie krajem, w którym trudno się bogacić. Nasi urzędnicy i politycy dobrze wiedzą, że „własność czyni wolność”, czyli że bogaty przedsiębiorca jest hardy, nie płaci łapówek i stać go na prawników. Stąd tyle barier, które urzędnicy wykorzystują do niszczenia biznesów, aby mało kogo było stać na patrzenie im na ręce.