Piszę to trzeciego wieczoru po zamachach w Paryżu, gdy telewizory jeszcze wyciskają z widzów ostatnie krople ekscytacji, by sprzedać im reklamy pigułek na zaparcia. Jakkolwiek podziwiam determinację redakcji potrafiących zrobić całodobowy program z tych samych trzech ujęć pustej ulicy, czuję, jak z każdą godziną mój mózg zamiast informacją nasącza się płynnym gipsem płynącym ciurkiem z gadających głów.
Całe szczęście, że są inne media zdolne słowem pisanym ożywić tężejące zwoje. W ich przeszukiwaniu natrafiłem na bloga literata Szczerka. Ziemowita Szczerka. Pomyślałem, że taki pisarz o błyskotliwym umyśle i bywały w świecie bez trudu wszystko przeniknie i przedstawi we właściwym świetle. I rzeczywiście, literat Szczerek wbrew zwyczajom lewicowej narracji nie memła, nie brnie w jałowe dekonstruowanie dyskursów i patriarchalnych paradygmatów, tylko śmiało konfrontuje. Na przykład na podstawie zamachów z 13 listopada skonfrontował zaściankową przaśność naszej Europy Środkowej z etosem Europy właściwej i jedynie słusznej.