Dwie rzeczy są w Paryżu rdzennie rosyjskie – bistro na rogu każdej ulicy i kałasznikow u każdego terrorysty. To pierwsze jest słownym zabytkiem (acz miłym) po białogwardzistach, którzy poganiali obsługę, krzycząc: „Bystro!”. To drugie – czymś, co całkiem nierosyjskie, mianowicie prymitywizmem tak doskonałym, że aż nie do zepsucia. Jak ichnie maszynki do mięsa – gniotsa, nie łamiotsa…
Kiedy szkolono mnie w Centralnym Ośrodku Szkolenia Służby Uzbrojenia i Elektroniki (Olsztyn, zima 1986 r.), pozwalano nam strzelać do celu z różnych rodzajów broni. Gdy wykładowca dał nam do ręki amerykańskie M16 i radzieckie AK-47, jasne, że z zachwytem chwytaliśmy cacka z Hollywood. Tymczasem doświadczony wojak rzekł mniej więcej tak: „M16 to gówno. A kałach nigdy się nie zatnie. Wrzucisz na rok do wody, wyjmiesz, dalej strzelać będzie. Do piachu, to samo. Zakopiesz, odkopiesz, strzela. A jak zabraknie amunicji, to w łeb dasz i zabijesz. To dlatego partyzanci i armie całego świata używają właśnie takiej broni”.