Żeby nie było, u nas w Polsce też nie brakuje absurdów. Nie minął miesiąc od ujawnienia teczek Lecha Wałęsy, a na tapecie pojawiły się nowe. Tym razem Jerzego Zelnika. Ci sami publicyści, którzy jeszcze chwilę temu jechali po Bolku jak po burej kobyle, nagle zaczęli opowiadać o młodym wieku, braku ostatecznych dowodów. I gdyby sam Zelnik nie przyznał się do winy, festiwal ściemy trwałby w najlepsze. Inna sprawa, że słynny aktor nie potrafi przypomnieć sobie, na kogo w sumie donosił. Ja tam nie wiem, ale z łatwością jestem w stanie przypomnieć sobie imiona moich pierwszych dziesięciu dziewczyn. Mam rozumieć, że kolegów, których uraczył donosami Zelnik, było więcej?

Wróćmy jednak do poważnych tematów, czyli finansów. Jak wiadomo, Turcja zażyczyła sobie sześć miliardów dolarów za zakończenie masowej wysyłki imigrantów do Europy. Mniejsza z tym, że jednocześnie oczekuje zniesienia wiz dla Turków, czyli w chwili podpisania porozumienia z Merkel, nie wydając dolara, pozbędzie się wszystkich, rozdając im po prostu paszporty. Istotniejsze, że jak już mniej wiadomo, na potrzeby osłabienia rosnącej pozycji Turcji Amerykanie przeznaczyli grubą kopertę z dolarami i szukają obecnie polityków, dziennikarzy, działaczy akcji humanitarnych, którzy by za zawartość koperty zaczęli wspierać werbalnie Kurdów. Czemu o tym piszę? W sumie bez związku z tym, że dorobiliśmy się nagle znikąd kilkunastu przynajmniej osobników operujących w sferze publicznej, którzy nagle okazują się specjalistami od kurdyjskiej historii, polityki, a w porywach też sztuki. I niech ktoś powie, że mecenat państwowy do niczego się nie przydaje.

Kończąc i utrzymując się w obrębie tkanki kulturowej naszego jestestwa, z niebywałą ciekawością odnotowałem recenzję filmu „Smoleńsk”, która pojawiła się na łamach kilku lewicowych periodyków. Fakt, że film jeszcze nie wszedł na ekrany, w niczym nie przeszkadzał autorom, którzy na bazie li jedynie zwiastuna skrytykowali dzieło reżysera Krauzego, zarzucając mu cyniczne granie teoriami spiskowymi, naciąganie faktów, niszczenie konsensusu społecznego i niebezpieczną zabawę historią. Z ciekawości wbiłem nazwiska autorów recenzji w Google i wyskoczyło mi kilka ciekawych kwiatków, w tym ochy i achy nad „JFK” Olivera Stone’a. Cytując: „odkrywcze spojrzenie na tragedię z Dallas”, „nowatorskie analizy, bliskie prawdy”, „film, który otwiera oczy na historię”. Ciągnąć dalej?

Przy okazji nadmienię, że mam osobisty powód, żeby bronić tego filmu. Otóż tak się zdarzyło, że występuję w nim w scenie ukazującej obrońców krzyża. Jeśli więc ktoś ma ochotę popatrzeć, jak dzielnie owego krzyża bronię, zapraszam w kwietniu do kin. Na wszelki wypadek na planie porobiłem sobie zdjęcia z krzyżem z puszek i misiem do krzyża przybitym. Kto wie, może za kilka lat, kiedy znów zmieni się władza, pozwolą mi one zmiękczyć serca oficerów śledczych świecących mi w oczy żarówką i pytających niczym spotkany ostatnio dziennikarz „Wyborczej”: „Ile ci zapłacili za faszystowską propagandę?”.