Nie wiem, czy film Jerzego Kawalerowicza „Śmierć prezydenta” zbierał dobre recenzje. Nie pamiętam też, jak dalece jest zgodny z faktami historycznymi. Ale to nieważne w tym momencie. Doskonale za to pamiętam swoje wzburzenie, gdy jeszcze jako dziecko  oglądałem sceny lżenia Gabriela Narutowicza.

Niewiele scen filmowych poruszyło mnie tak jak obraz, w którym ryczący tłum rzucał grudami śniegu w nowo wybranego prezydenta. Czułem się rozgoryczony tym, że eskortujący Narutowicza kawalerzyści nie rozsiekali szablami oszalałego motłochu. To były emocje dziecka. Ale niezmiennie uważam, że mord na tym całkowicie niewinnym człowieku, a wcześniej skutkująca zbrodnią histeria jego przeciwników, jest jedną z najsmutniejszych kart w polskich dziejach. Smutną i zawstydzającą, bo był to dowód na to, jak daleko Polacy odeszli od cywilizowanych sposobów rozwiązywania sporów politycznych. Jakąś formą ekspiacji były i są całkiem liczne place i ulice Gabriela Narutowicza, także kilka pomników. Jeden z nich stanął jeszcze przed wojną. Narutowicz wszedł też do narodowej mitologii jako postać całkowicie pozytywna. Był to człowiek zasłużony, ale prezydentem został zupełnie przypadkowo.