A przecież nie zawsze tak było. Obóz Mariana Krzaklewskiego i Jerzego Buzka w 1997 r. szedł po zwycięstwo w wyborach pod hasłem czterech wielkich reform – samorządowej, ochrony zdrowia, emerytalnej i edukacyjnej. Ekipa Leszka Millera w 2001 r. zachęcała do głosowania na siebie, przyrzekając dokończenie procesu wchodzenia Polski do UE, ale także – na nieszczęście wszystkich pacjentów – rozbicia utworzonych przez poprzedni rząd kas chorych. Ugrupowanie Jarosława i Lecha Kaczyńskich w 2005 r. złożyło ofertę zdemontowania rywinlandu, czyli twardej walki z korupcją (stworzenia CBA) oraz zlikwidowania WSI. Nie wystarczyłoby wołowej skóry, aby spisać wszystkie obietnice (czy raczej, jak się później okazało, obiecanki) wyborcze stronnictwa Donalda Tuska z lat 2005 i 2007. Były wśród nich i podatek liniowy, i jednomandatowe okręgi wyborcze, i podział NFZ, i zrównanie oraz wydłużenie wieku emerytalnego kobiet oraz mężczyzn, i jeszcze z tuzin innych zapowiedzi.