Pamiętacie panią Marvę Munson, czarnoskórą wdowę z filmu „Ladykillers”? Munson, brawurowo zagrana u braci Coen przez Irmę P. Hall, robi na drutach, gawędzi z portretem zmarłego męża, odwiedza lokalny posterunek policji z prośbą o zdjęcie z drzewa kota Korniszona. I każdego miesiąca wysyła 5 dol. Uniwersytetowi im. Boba Jonesa. Przywiązanie pani Munson do tej – skądinąd kontrowersyjnej – uczelni jest tak silne, że przyłapany na gorącym uczynku herszt rabusiów za milczenie oferuje duży datek właśnie na uniwersytet. Wdowa nie ulega, a w finale los nagradza ją pochodzącymi z napadu prawie dwoma milionami dolarów, które bez wahania przekazuje uczelni.

W polskiej kinematografii próżno szukać odpowiednika pani Munson. Prywatna dobroczynność, rozwinięta przed wojną w postaci licznych stowarzyszeń charytatywnych, zanikła w czasach PRL. I choć nadal nie jest zbyt popularna, niebawem może się to zmienić. Młode pokolenie, wzorem swych rówieśników na Zachodzie, coraz silniej angażuje się bowiem w dobroczynność.