Wmaju 2006 r. prestiżowe pismo „Publisher’s Weekly”  opublikowało entuzjastyczną recenzję książki „Strach” Jana Tomasza Grossa. Wyszła ona spod pióra Deborah Lipstadt, profesor historii na Uniwersytecie Emory w Atlancie, autorki książek o Holocauście i antysemityzmie. Warto przytoczyć dłuższy fragment tego tekstu, gdyż znakomicie ilustruje on stosunek szeroko rozumianej inteligencji na Zachodzie do kwestii „współudziału” Polaków w zagładzie Żydów:

„Rzadko się zdarza, by niewielka książka zmusiła cały naród do skonfrontowania się z najbardziej przerażającymi epizodami własnej historii. Stało się to za sprawą »Sąsiadów« Jana Tomasza Grossa. (…) Autor opisał, jak w 1941 r. połowa mieszkańców Jedwabnego zatłukła, spaliła i poćwiartowała 1600 Żydów. Książka wywołała w Polsce oburzenie. Specjalna komisja powołana przez rząd nie tylko stwierdziła, że Gross przedstawił historię rzetelnie, ale także przypomniała, iż do podobnych wydarzeń dochodziło w wielu innych miastach. Dziś Gross wydaje »Strach«, studium powojennego polskiego antysemityzmu. (…) »Strach« to szczegółowy zapis prześladowań, których Żydzi doświadczyli z rąk Polaków pochodzących z niemal wszystkich warstw społecznych. Ci, którzy w prześladowaniach nie uczestniczyli bezpośrednio, jak np. hierarchowie Kościoła katolickiego czy komunistyczni oficjele, nie starali się nawet powstrzymać pogromów i grabieży. Komuniści używali antysemityzmu, by umocnić  władzę. Duchowni z kolei przymykali oczy na wysuwane wobec Żydów oskarżenia o rytualne mordowanie niemowląt. Nawet polscy historycy ignorowali lub wręcz usprawiedliwiali objawy antysemityzmu. (…) Zdaniem Grossa powojenne prześladowania są dowodem na to, że także w czasie wojny Polacy nie tylko milcząco zgadzali się na zbrodnie dokonywane przez nazistów, lecz sami aktywnie w nich uczestniczyli. Skoro wcześniej nie reagowali na czyny popełniane przez nazistowskich okupantów i nie pomagali Żydom, nic dziwnego, iż po wojnie dochodziło do aktów jadowitego antysemityzmu.