Problemem Joss Stone jest to, że nie ma na siebie pomysłu. Jej promotorzy robią, co mogą, by wcisnąć jej nazwisko gdzieś pomiędzy wybitne czarne wokalistki wyrastające z soulu, gospel czy wręcz hip-hopu jak Angie Stone czy Jill Scott, tymczasem każda kolejna płyta młodziutkiej Brytyjki coraz wyraźniej potwierdza, że jest ona tylko zdolną laureatką „Drogi do gwiazd” („Star For A Night”). Owszem, mającą doskonały głos, ale zupełnie przeźroczystą osobowość. Co ciekawe, ona sama i jej menedżerowie chyba zdają sobie z tego sprawę – na pięć wydanych przez wokalistkę płyt cztery deklarowane były jako „ten prawdziwy debiut”. Tytuł najnowszej produkcji nie pozostawia raczej wątpliwości, że z nią jest podobnie.

Jaki więc jest ten „debiut”? Zatrudnienie w roli kompozytora i producenta znanego z Eurythmics Dave’a Stewarda już na starcie wskazuje, że ze złudzeń o zostaniu soulową diwą nie pozostało zbyt wiele. I rzeczywiście, „LP1” to płyta raczej poprockowa w duchu lat 70. niż materiał mający jakiekolwiek zakorzenienie w czarnych brzmieniach. Więcej tu w każdym razie odwołań do klimatu Fleetwood Mac czy Jefferson Airplane – tych eterycznych, cokolwiek nudnawych piosenek – niż twardego, wyrazistego i dynamicznego grania wywodzącego się z tradycji Arethy Franklin czy choćby Motown. Nieźle wypada bluesujące „Don’t Start Lying To Me Now”, zapada w pamięć lekko funkowe „Somehow” – wszystko to jednak ratuje wyłącznie głos, którym wokalistka potrafi się bawić, improwizować, efektownie łamać zbyt przesłodzone melodie. Pozostałe utwory  mogłyby w ogóle nie powstać. To klasyczne radiowe melodyjki, uzbrojone w cały arsenał nijakości porannych audycji.

I w tym rzecz – brak w tej muzyce jakiejkolwiek zadry. Sama Joss Stone wydaje się tryskać energią, chce jej się śpiewać, ale nie ma co. Cóż, zadebiutowała jako niezwykle zdolna 16-latka, dziś jest wkręconą w tryby show-biznesu 24-letnią gwiazdką, która musi tańczyć, jak jej koniunktura i producenci zagrają. I właśnie to niestety na „LP1” słychać najwyraźniej.