Jest to jedyna znana kopalnia szmaragdów użytkowana przez cesarstwo rzymskie. Znajdowała się w Sikait na tzw. Pustyni Wschodniej w wyschniętym korycie rzecznym. Pierwsze wzmianki o niej pochodzą sprzed ok. 2000 lat. Pracami, nad którymi pieczę sprawuje misja Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego, kieruje prof. Steven Sidebotham z amerykańskiego Uniwersytetu Delaware.

Kopalnia składała się z setek bardzo wąskich poziomych szybów zagłębiających się w zbocze. W szybie mógł pracować na leżąco tylko jeden człowiek.

Badacze zlokalizowali 12 kurhanów wznoszonych na planie koła o średnicy 2 m. Ze względu na zniszczenia trudno teraz ustalić pierwotną wysokość tych obiektów, dziś nie przekracza ona pół metra.

Niestety, obrabowano je już w zamierzchłej przeszłości, prawdopodobnie wiele razy. Rozkopując kurhany, rabusie wyrzucali na hałdy przepalone ludzkie kości i różne bezwartościowe dla nich dary grobowe, takie jak gliniane naczynia, szklane flakony na pachnidła, ozdoby z muszli.