W  maju skończył 87 lat. Blisko 70 z nich spędził na scenie. Jest autorem i wykonawcą blisko 1000 piosenek, jako aktor zagrał w 60 filmach, m.in. w tak znanych jak „Taksówką do Tobruku” czy nagrodzonym w 1979 r. Złotą Palmą „Blaszanym bębenku”.

W wywiadzie, jakiego udzielił w 2009 r., pytałem Aznavoura m.in. o to, jak całe lata udawało mu się łączyć estradę z filmem.

– Zawsze żyłem szybko i lubiłem odmiany – wyznał artysta. – Koordynacja moich licznych tras koncertowych z wyjazdami na plany filmowe wymagała ekwilibrystyki, bo przecież miałem i mam do dziś obowiązki rodzinne (z trzech małżeństw ma czterech synów, dwie córki i gromadkę wnucząt – przyp. red.). Ale taka podwójna przygoda była nie lada frajdą.

To szczere zwierzenie, wszakże na starcie nic światowych sukcesów nie zapowiadało. Urodzony w 1924 r. w Paryżu syn emigrantów ormiańskich miał tysiące powodów do kompleksów. Długo nie doceniano jego głosu, a z uwagi na niski wzrost nie wróżono powodzenia na scenie. Ale Aznavour był uparty i miał szczęście. Wiele skorzystał na współpracy ze swymi idolami – Edith Piaff i Charles’em Trenetem, ale szybko znalazł własny styl. Od lat 60. XX w. jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci światowej rozrywki. Takie jego przeboje jak „Emmenez-moi”, „La Boheme”, „Isabelle”, „La Mamma” czy „She” zna każdy. W 1998 r. w plebiscycie CNN i magazynu „Time” został ogłoszony Artystą Estradowym XX w., otrzymując przy tym więcej głosów niż Elvis Presley czy Bob Dylan.

Z bezustannymi trasami pożegnał się śpiewak tournée trwającym od 2006 do 2010 r. – Ale pojedyncze koncerty będę dawał nadal – zapewnia. – Będę miał przy tym więcej czasu na sprawy związane z pomocą dla tak bliskiej memu sercu Armenii – ciężko doświadczonej przez historię ojczyzny moich rodziców.

Na najnowszej płycie dzieli się z nami artysta doświadczeniami kogoś, kto z przyjemnością wędruje przez życie. Jak w kalejdoskopie zmieniają się klimaty i tempa piosenek śpiewanych głosem o brzmieniu nie do podrobienia.