Umięśnione torsy, wygłupy przed kamerami, szaleństwo na scenie… Gdyby wyłączyć dźwięk, można by odnieść wrażenie, że mamy właśnie rok 1991 i 30-letni Kalifornijczycy promują swoją klasyczną płytę „Blood Sugar Sex Magik”. Po włączeniu dźwięku nieco skonsternowani stajemy jednak ucho w ucho z zespołem bez pary. Starym, ale przede wszystkim pogubionym we własnym wizerunku.

RHCP ewidentnie nie wiedzą, co ze sobą zrobić. Ich żywiołem były klub, balanga i bałaganiarski funk. Pierwsze płyty tych tyleż postrzelonych, co wybitnych muzyków trzeszczały od pomysłów i energii – nikt nie myślał o robieniu hitów, ale o tym, jak przetłumaczyć  funkowy puls na język ostrego rocka. Efekty bywały genialne, by wspomnieć „Mother’s Milk”. Kiedy jednak pierwszy milion trafił na konta, muzycy z postrzelonych freaków przepoczwarzyli się w producentów singlowych przebojów. „Californication” i „By The Way” to przecież cztery doskonałe piosenki i kilkanaście zapchajdziur.