Aktywność osób starszych jest coraz silniejsza i choć jest zjawiskiem pozytywnym, nie zawsze wywołuje pozytywne skutki. Wśród aktywnej grupy seniorów psychologowie wyodrębniają dwa rodzaje postaw: adekwatną i nieadekwatną. Pierwszą charakteryzuje pozytywna świadomość własnego wieku, bogactwa doświadczeń oraz ograniczeń zdrowotnych, ale i jednoczesne pragnienie dalszego rozwoju, pogłębiania zainteresowań i pasji. Drugą postawę cechuje niepokojący mechanizm zaprzeczania ograniczeniom własnego wieku.

Pierwsza szkoła akceptacji

– Tacy ludzie często uciekają w pracę i zainteresowania, by udowodnić samemu sobie, że się nie starzeją – mówi psycholog Bogna Białecka, prezes Fundacji Edukacji Zdrowotnej i Psychoterapii. Na rozwój zaburzonych w ten sposób postaw wpływają bez wątpienia media promujące kult młodości. Aktywność obu grup z pozoru wygląda podobnie, różnica ukryta jednak w motywacji przenosi się w zasadniczy sposób na funkcjonowanie całej rodziny. – Bycie dziadkiem czy babcią takim ludziom kojarzy się z końcem życia i porażką. To poważny problem, bo w efekcie często odcinają się od rodziny. Seniorzy przyjmujący postawę adekwatną potrafią zainwestować we własny rozwój, ale też docenić wartość relacji rodzinnych – dodaje Białecka.