Ponurą tajemnicą, która nurtować będzie naszych potomków długo po tym, jak nas już nie będzie, pozostanie katastrofa smoleńska. Można mieć pewność, że nieraz jeszcze stanie się ona przedmiotem intensywnych debat, a w bliskim czasie – zarzewiem wielkiego, politycznego konfliktu. Pomimo triumfującej dziś w Polsce propagandy, która usiłuje deprecjonować tę tragedię, przedstawiając ją jako banalny wypadek i sugerując winę ofiar, już to, co o niej wiemy, stanowi ładunek wybuchowy. Wiedza ta z różnych powodów nie dociera do świadomości publicznej, a jej uznanie musiałoby wiązać się z politycznym trzęsieniem ziemi.

Co najmniej polityczną odpowiedzialność za tragedię smoleńską ponosi ekipa Tuska, która w sprawie tej nie tylko nie dopełniła obowiązków, ale swoimi działaniami, chociaż bezwiednie, mogła umożliwić katastrofę, albo – niezależnie od swoich intencji – wręcz przyczynić się do niej. W swoim postępowaniu rząd wspierany był przez wszystkie najbardziej wpływowe ośrodki III RP i media, które w sprawie tej uprawiały bezwstydną propagandę, a ujawnienie prawdy o niej wiązałoby się dla nich z kompromitacją zarówno w wymiarze instytucjonalnym, jak i osobowym.