Jest jakaś granica, gdy entropia, będąca miarą stopnia nieuporządkowania układu, zwyczajnie zaczyna uwierać. Bylejakość i beznadzieja, które stemplują niemal każdą dziedzinę naszego życia, wydają się bujnie tej wiosny rozkwitać. A co gorsza stają się propagowaną odgórnie normą.

Większość społeczeństwa w jakiejś lunatycznej ekstazie nie zauważa realiów. 30 proc. sondażowego poparcia dla władzy, zamiast rajdu tejże na taczkach po rozkopanych wertepach, gdzie miały być autostrady na Euro, świadczy o poważnym rozmiękczeniu mózgownic. Można zrozumieć wszelkiej maści hochsztaplerów, kombinatorów, łapówkarzy, wyszczekanych leni i wszelką swołocz, gotową sprzedać własną matkę dla paru groszy; dla nich ten system jest bliski doskonałości. Jednak jest wielu liberałów amatorów, którym wmówiono, że mają wolność gospodarczą i w ogóle, i ci się tak tym przejęli, że z dumy o mało nie pękną. I żadne fakty ich nie przekonają.

Wszelkiego rodzaju cwaniactwo dmucha ich w biały dzień, a ci zadzierają głowę w przekonaniu o swojej wyższości nad ciemnogrodem i moherstwem. A że w aptece nie stać ich na lekarstwo albo czekają rok do lekarza specjalisty, to nic. Walczymy w ten sposób z Kaczorem. Wyrzeczenia muszą być. Benzyna po 6 zł, ale Kaczor nie rządzi. Ostatnio lemingi odczuwają jednak delikatny dyskomfort. Likwidatorzy polskich stoczni w Gdyni i w Szczecinie mają dostać 22 mln premii. 22 mln i to nie za zbudowanie, tylko za rozwalenie. U nas rozwalanie się bardziej opłaca. Za zbudowanie Stadionu Narodowego dają 570 tys. premii i to jeszcze po awanturze. Do tego bezczelne wycyckanie nazywa się tu reformą. Choćby „reforma" emerytalna to nic innego jak ograbienie obywatela.

A jaka determinacja w jej wprowadzaniu.

I wyliczono, ile się dostanie do ręki w 2040 r.! Ciarki przechodzą, gdy ci wizjonerzy, którzy nie potrafią asfaltu dobrać, by nie pękał na mrozie, którzy szyn nie potrafią położyć, by pociągi się nie zderzały, chcą nam zafundować elektrownię atomową. Naprawdę czas na porządki i nie ma co czekać do następnej wiosny.