Dwa miesiące pózniej Antoni Rybczyński poinformował publiczność, iż deratyzacja państw wschodnioeuropejskich metodą zaostrzania procesu lustracyjnego rozwija sie wszędzie: „Czesi ujawniają przeszłość sędziów i prokuratorów, Bałtowie publikują w sieci archiwa KGB, Bułgarzy czyszczą z agentów bezpieki dyplomacje..." (2011).

Jedyna zła wiadomość media mówiące prawdę mają dla Polaków—Sławomir Cenckiewicz: „ — Realnie lustracji w Polsce już nie ma i nie będzie" (marzec 2012).Można, oczywiscie, wskazywać personalne przyczyny tej katastrofy (tak, katastrofy!), i to dosyć słusznie (np. Piotr Zaremba twierdzi: „Czechy czy Wegry miały lustracje, z elementami dekomunizacji, miedzy innymi dlatego, że nie działał tam Michnik", 2012), ale ważniejsze są przyczyny systemowe, spośród których główna to karygodny brak weryfikacji sędziów po roku 1989, vulgo: sędziowski skansen postkomunistyczny. Seryjnie piętnujac lustratorów (ludzi demaskujacych konfidentów), wbrew ewidentnym, udokumentowanym faktom—owa niereformowalna korporacja bezwstydnie morduje istote Temidy: sprawiedliwość. III Rzeczpospolita to państwo, w którym prawo, owszem, istnieje—ale nie istnieje sprawiedliwość, jest bowiem permanentnie odgórnie gwałcona, tak iż funkcjonuje jej  kaleka imitacja, bądący półsprawiedliwością potworek sprawiedliwości. Już twórca obowiązującego dzisiaj wszędzie we świecie „Kodeksu Cywilnego", cesarz Napoleon Wielki, przestrzegał: „Nie wolno dopuścic, by królowała półsprawiedliwość — sprawiedliwosc jest niepodzielna. Nie możecie więc czynić arbitrem władzy administracyjnej, bo to oznaczałoby tyranie. Sprawiedliwość winna być egzekwowana przez niezależne sądy" (mowa do senatu, 1805).