Janusz Rolicki: Od lewego

Orzeczenie Trybunału Strasburskiego w sprawie pozwów rodzin katyńskich skłania w pierwszym rzędzie do obserwowania reakcji Rosji i jej mediów. Tymczasem nie mniej istotne jest drugie dno tej sprawy. Po pierwsze Trybunał wyrokował, dla nas nazbyt ostrożnie, aby zadowolić obie strony sporu. Stąd brak orzeczenia zachowania władz rosyjskich. Nie jest to przypadkowe. Werdykt Trybunału w gruncie rzeczy wpisuje się w całokształt postawy Zachodu w tej sprawie. Pamiętajmy, że od odkrycia polskich grobów w 1943 r. Zachód był wstrzemięźliwy w swych ocenach i wzbraniał się przed potępieniem Stalina. Zachował się podobnie do władz brytyjskich, które pomimo że złożyły Polsce traktatowe gwarancje dotyczące jej granic, okazały się obojętne wobec napaści Rosji na Polskę we wrześniu 1939 r. Za Katyń Zachód potępił Kreml dopiero w latach zimnej wojny, gdy uznał, że oskarżenie Moskwy za zbrodnię będzie dla niego korzystne. Pomimo to do dzisiaj Unia Europejska, mimo upadku ZSRR, nigdy nie potępiła oficjalnie Kremla za Katyń. Pomyślmy, jakże byłoby inaczej, gdyby ta zbrodnia dotyczyła obywateli angielskich, francuskich bądź amerykańskich. Jak inny, w takiej sytuacji, byłby także ostatni werdykt Trybunału? Nie trzeba mieć specjalnej wyobraźni, aby przyznać, że Rosja za odmowę dostarczenia do Strasburga dokumentów dotyczących samego mordu zostałaby ostro potępiona.

Dlaczego o tym piszę? Chcę, abyśmy pamiętali, że pomimo iż należymy już do Unii i NATO, nadal jesteśmy uważani za kraj z ziemi niczyjej, czyli Europy Środkowo-Wschodniej. Dlatego wszelkie rozmowy o udostępnienie Polsce instalacji tarczy nuklearnej przez Amerykanów są zbywane. Złotówka będzie podlegała takim samym wahaniom jak forint węgierski, pomimo że nasza gospodarka jest w lepszej sytuacji. Wniosek jest prosty – musimy nadal wytrwale pracować nad poprawieniem naszej pozycji ekonomicznej, finansowej, militarnej i kulturalnej. Im bardziej będziemy wytrwali i przewidywalni, tym lepiej. Uznanie Polski za zwyczajny kraj Zachodu wymaga jeszcze wiele poświęcenia i pracy.

Jerzy Jachowicz: Do prawego

Salon warszawski jest wstrząśnięty. Zewsząd słychać głosy oburzenia. Stan niedowierzania i trudno hamowanego gniewu promienieje na cały kraj. Powodem tych reakcji stał się wywiad rzeka, jakiego udzielił znany polityk Platformy Obywatelskiej Michał Kamiński, jeden z najbliższych współpracowników premiera Donalda Tuska w ostatnich pięciu latach. Rozmowa ukazała się w formie książki „Obnażony premier". Nieprzypadkowo wywiad przeprowadziła dziennikarka jednego z tygodników – Janina Żmija, znana ze swojej niechęci do Donalda Tuska. Jakże podłym być trzeba, aby wywlekać rzeczy, których jedynym celem jest skompromitowanie i ośmieszenie Donalda Tuska?! Osłabienie pozycji politycznej człowieka, pełniącego przez kolejnych 12 lat funkcję premiera. Tylko z obowiązku podam niektóre opinie, przytoczone w rozmowie przez Kamińskiego, bo w czasie lektury sam czuję ogromny niesmak. Otóż w ocenie tego niewdzięcznika Donald Tusk jest człowiekiem inteligentnym, ale jest to inteligencja powierzchowna, która nie pozwala zrozumieć żadnej bardziej skomplikowanej sprawy. Ma kompleksy na punkcie wzrostu i urody. W związku z tym źle sypia. Wstaje niewypoczęty i wściekły. Poranki z nim są koszmarne. Najbardziej lęka się łysej głowy. W ukryciu przed współpracownikami gromadzi najróżniejsze preparaty na porost włosów, którymi na noc smaruje głowę. Otacza się ludźmi, którzy nie dorównują mu inteligencją, ale ponieważ o takich trudno, najczęściej bywa sam.

W czasie spotkań towarzyskich warszawskich elit co bardziej wrażliwe kobiety są bliskie omdlenia, kiedy w czasie rozmów dowiadują się o szczegółach nikczemnych relacji Kamińskiego. Relanium musiano podawać m.in. Marii Czubaszek i Kazimierze Szczuce. Własnym kapeluszem wachlował je Zbigniew Hołdys.