Pobraliśmy się kilka miesięcy temu, tuż po ukończeniu studiów magisterskich na UW. Podjęliśmy pracę. Mąż skończył prawo, jest na aplikacji, pracuje za bardzo niskie wynagrodzenie (standardowy, wieloletni los początkującego prawnika; i tak mamy szczęście – niektórzy nasi znajomi po prawie są na bezpłatnym stażu). Ja pracuję jako logopeda. Pochodzimy z miasta średniej wielkości, jest tam ogromne bezrobocie, dlatego pozostaliśmy po skończeniu studiów w Warszawie. To, co zarabiamy razem, z trudem starcza na opłacenie czynszu za wynajmowane maleńkie mieszkanie (nie mamy szans na kredyt na własne), opłaty i sfinansowanie bieżących potrzeb. Żyjemy bardzo skromnie. Ogromnie chcielibyśmy mieć dzieci, ale z pewnością jeszcze długo nie będzie to możliwe z przyczyn finansowych: nie mielibyśmy z kim zostawić dziecka, gdy już przyjdzie na świat. Nie stać nas ani na opiekunkę, ani na to, by jedno z nas nie pracowało – żadne z nas nie utrzyma samodzielnie trzyosobowej rodziny. Nie mamy też w Warszawie rodziców ani krewnych. Zapisanie tu dziecka do żłobka graniczy z cudem, a nawet jeśli to się uda, maluszek ciągle będzie chorował (co jest powszechne i naturalne przy dużej liczbie dzieci w jednym pomieszczeniu). Który pracodawca wytrzyma z permanentnie nieobecną pracującą matką? Mój niestety na pewno nie.

Zrobiło mi się bardzo przykro po przeczytaniu tego artykułu. Osób w podobnej sytuacji jak nasza jest mnóstwo. Wystarczy się rozejrzeć.

Pozdrawiam, Julia

Wyjątkowo drukujemy list bez pełnego podpisu. Sprawa jest jednak ważna. Oczywiście, w pełni się zgadzamy, że nie tylko moda powoduje późne macierzyństwo. Ale może warto zastanowić się, czy kiedykolwiek możemy uznać, iż już nas na dziecko „stać"? Czy nasi rodzice, w sensie pokoleniowym, mieli wszystko, gdy my się rodziliśmy? Gdzie jest granica tej wystarczającej zamożności? Domek z ogródkiem? Małe mieszkanie? Dwie pensje czy jedna pensja? I wreszcie, to pytanie najważniejsze, czy jesteśmy pewni, że kiedy my już uznamy, iż chcemy, to nasz organizm już nie będzie chciał? A może i Pan Bóg już nie pobłogosławi? Naprawdę wiele takich dramatów widać wokół. Często kiedy ludzie już chcą mieć dzieci, wtedy z różnych powodów nie mogą. Z tej perspektywy realne i prawdziwe problemy ze żłobkiem oraz pieniędzmi bledną i wydają się bardzo, ale to bardzo nieistotne. O tym też warto pamiętać. Tylko że wtedy jest już za późno. Pozdrawiamy serdecznie i życzymy ostatecznie dużej rodziny! Bo dzieci to szczęście.