No bo jakie prawo ma taki Mazurek, by wybrzydzać nad trunkiem, który piją wszyscy Polacy? Jak w PRL chłeptano kadarkę, sophię i inne skarby demoludów, tak razem z Carringtonami przyszło do nas Carlo Rossi. Trochę waham się, czy zmieszany z wodą i alkoholem sok winogronowy (ale nie dałbym głowy, że są tu winogrona), całkowicie pozbawiony smaku i zapachu, można nazwać winem, ale zostawmy to. Werdykt? A pijcie to sobie państwo, jeśli chcecie, na zdrowie. Sanepid pozwala, nie zatrujecie się. Musi być – jak mawia w takich przypadkach z przekąsem mistrz Polski sommelierów Tomasz Kolecki-Majewicz – smaczne.

Przyznam, że fenomenu tego trunku nie rozumiem. Może to ładna butelka i etykieta? Może kolor? Wpływ marketingu? Albo i ludzie to pod nazwę swych światowych butów ze Słupska kupują? Że nie Carlo tylko Gino? E tam, grunt, że w rodzinie zostało.

Ale felieton ten to podzwonne dla Carlo Rossi. To kogut, który nie wie, że ucięto mu łeb: jeszcze biega, skacze, podryguje, ale gaśnie. Na jego pozycję dybie dyskont z owadem w nazwie. Ten sam, do którego wstydzą się chodzić warszawscy inteligenci i Prezes (wiadomo, który prezes, dlatego litera wielka), ale nie miliony Polaków. Tam już za połowę ceny Carlo Rossi można kupić niezłego portugalczyka, a jak słyszę, jeszcze w tym roku ma tam dojść do jakościowej, ale nie cenowej rewolucji.

I to będzie powolny kres Carlo, symbolu naszych burzliwych przemian. Ale jakoś płakać nad nim nie będę.

—r.mazurek@uwazamrze.pl

Carlo Rossi California White

Carlo Rossi California Red