Tak jak można było przewidzieć, euroterroryści przystąpili do zmasowanego ataku. Im bliżej Euro, tym więcej sztucznego podniecenia, infantylnej radości, która jest dopiero przedsmakiem tego przymusowego cieszenia się, z którego pod żadnym pozorem nie można się wyłamać. Euroterroryści już ogłosili, że każdy, kto nie cieszy się z piłkarskich mistrzostw, musi być z PiS. Widać więc nerwowe uśmiechy i pośpiech, by zdążyć chociaż troszkę polubić futbol. Nawet kompletni piłkarscy ignoranci uczą się na pamięć nazwisk piłkarzy, co nie jest łatwe, bo przecież w składzie pojawiły się obco brzmiące nazwiska. I próbują ogarnąć, na czym polega spalony. Ponoć kobietom nigdy to się nie uda. Organizatorzy, trzeba przyznać, idą trochę narodowi na rękę, znieczulając go, a jak twierdzą niektórzy, ogłupiając, powszechnie zrozumiałą i przyjemną pieśnią „Koko koko..." czy jakoś tak. W tej napuszonej  atmosferze trudno przyznać, co się naprawdę czuje. Mimo to jednak zaryzykuję. Otóż mam gdzieś całe to Euro. Nie cieszę się, że będzie w Polsce. Mecze obejrzę z zawodowego obowiązku, żeby wiedzieć, co w trawie piszczy  (zwłaszcza że tyle razy ją wymieniano, i to za wielkie pieniądze).