Tracę znajomych. Skreślam domy, gdzie ani przez moment nie przestają świecić ekrany, a lawina hałasu uniemożliwia zrozumienie najprostszego zdania. Jaka ulga, kiedy człowiek znajdzie się wreszcie na zewnątrz! Dopiero co przed czasem opuściliśmy z żoną przyjęcie, którego bohaterem był nie solenizant, ale nowo zakupiony telewizor o imponującej przekątnej ekranu. Niewiele mniejsze aparaty zabierają ludzie na wakacje.  Nie umieją bez nich wytrzymać.

Te obserwacje przywołał mi artykuł „Odłączyłem się" („Uważam Rze" z 7–13 maja) opisujący ogrom wysiłku, jaki francuski autor Thierry Crouzet musiał włożyć w wyjście z uzależnienia od Internetu.

Uczestnicząc  w działaniach Europejskiego Instytutu Mediów, miałem kiedyś we Włoszech szansę dyskretnego przyglądania się zajęciom specjalnego kursu, pomagającego czterem grupom rodzinnym odbudować nadwątlone stosunki międzyludzkie.  Przypominało to kurację odwykową, z tym że nie chodziło tym razem o narkomanię, alkoholizm czy nałóg palenia. Dla „uczniów" tej niezwykłej szkoły najtrudniejsza była nauka życia bez telewizora. Przez pierwszy tydzień każdy z uczestników po wejściu do domu nawykowo włączał wszystkie dostępne źródła obrazu i dźwięku. Bez tego czuli się nieswojo, nie potrafili rozmawiać w ciszy...