Pierwotnie, gdy spierali się, czasami niezwykle gorąco, uczestnicy historii, nie mieliśmy do czynienia z niczym podobnym. Ponieważ efekty powstania były niezwykle tragiczne, przeciwnicy potrafili oskarżać jego przywódców wręcz o zbrodnię. Wówczas można było zrozumieć nawet tak radykalne sformułowania. Z czasem jednak polityka zaczęła tworzyć nowy kontekst sporu.

W PRL powstanie zostało uznane za przejaw poświęcenia narodu przez „burżuazyjną władzę" na rzecz swojej egoistycznej polityki. Miało ono kompromitować całą epopeję Podziemnego Państwa Polskiego i jego wojskową emanację, jaką była AK. Z czasem podejście to zaczęło się nieco zmieniać. Wolno już było docenić heroizm szeregowych żołnierzy, aby tym bardziej akcentować moralną i polityczną nicość ich przywódców, która jakoby szczególnie ujawniła się w trakcie powstania.