Pracownia Ksawerego Starowina na szczycie budynku przy ulicy Żuławskiego świeciła już z odległości. Różnokolorowe refleksy mieniące się spoza szklanych ścian sprowadzały zapalające się o tej porze światła innych mieszkań do wątłych, ledwie widocznych płomyków. Czwarte piętro stanowiło specyficzną konstrukcję nadbudowaną przez młodego artystę na dom postawiony jeszcze przed wojną i z odległości wyglądało jak nałożona nań korona. Szklane tafle rozwijały się z wyrastających w rogach i przypominających kolumny wsporników, a lekki dach opleciony metalową konstrukcją wydawał się przyfrunąć z innej rzeczywistości. Przechodnie zastanawiali się, jak można było uzyskać zgodę na taki projekt. Znajomi Starowina nie zadawali sobie takich pytań. Zobacz na Empik.rp.pl

Przy wejściu witał ich gospodarz z wpatrzoną w niego młodziutką dziewczyną. Dochodziła godz. 9 wieczór. E-maile i SMS-y zapraszały między 20.40 a 21, zaznaczając, że drzwi zostaną potem zamknięte i „nikt (!)" nie zostanie wpuszczony. „Prosimy spóźnionych o niezakłócanie uroczystości" – mogli przeczytać w telefonach i komputerach. Przyzwyczajeni do ekscentryczności gospodarza traktowali to poważnie. Zaproszenie sugerowało, że chodzi, w każdym razie w pierwszej części, o przedsięwzięcie artystyczne. Powagi apelom gospodarza dodawali dwaj rośli, ponurzy ochroniarze ustawieni przy drzwiach wejściowych. Stojący tuż za nimi Starowin prosił o spokój.