Tak było już na początku drogi, gdy w „Wyznaniach twórcy pokątnej literatury erotycznej" oraz „Spisie cudzołożnic. Prozie podróżnej" dawał ujście swemu słowotokowi, ślizgając się po powierzchni zdarzeń serio, zręcznie udając, iż tworzy wielką literaturę współczesną. Ale dowcip, ale łatwość, ale felietonowość jego talentu była w gruncie rzeczy unikiem, ciągłym unikiem przed poważnym podejściem do tematu. Zobacz na Empik.rp.pl

Mój przyjaciel ze śmiechem mówi, że Pilch to fenomen pisarza, który pisze, pisze i pisze, i im więcej pisze, tym bardziej widać, że nie ma kompletnie nic do powiedzenia. Faktycznie: fabuły i zdania mu się perlą, wciąga nas w dowcipne słowotoki, jest przymilny, sympatyczny, ale w żaden sposób nie potrafi stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością. Wszystko wykrzywia mu się w pastisz, świat wygina się w grotesce, a żywioł ciągłego nawijania, ciągłego gadania, żartów nieprzerwanych, skojarzeń erudycyjnych, ale niemęczących, zabawnych, dominuje i niszczy realizm, do którego wdycha autor.

Pilch jako uczeń Gombrowicza dobrze wie, że gdy będzie mówiło się ukosem, nie wprost, gdy podstylizuje się język, gdy frazę staropolską albo biblijną się zastosuje, to nikt nie złapie za rękę, nikt nie krzyknie, że puste, bo literatura tak tworzona ma przecież naddatek, nie jest prostym wyznaniem, unika patosu. Po co ryzykować? Lepiej na samym początku unieważnić ton serio i pokazać, że nie ma żadnej powagi, że nie ma żadnych twardych wartości.