150 zł za grand cru z Saint-Emilion pokazuje, że Lidl nie chce się już kojarzyć z najtańszymi winami z Chile.

I kiedy wszyscy pytają, co na to Biedronka, ja uciekam do win, które do Polski sprowadził niewielki importer, a które stały się jednymi z moich smaków tego lata. Oba wina – powiedzmy to od razu – są proste i tanie (nawet horrendalne marże detalistów nie wywindują ich ponad 30 zł), ale naprawdę dobrze zrobione.

Czerwone Il Tiranno to smak truskawek, pachnących owoców, zapach słońca – słowem wszystko to, co Polacy chętnie piją nie do jedzenia, tylko ot, tak. Wszystkim się podoba, ale przyznaję, że choć doceniam profesjonalizm, to nie rozumiem zachwytu.

Ten mnie za to ogarnia, przyznaję bez wstydu, przy Il Balbo – leciutkim, słomkowym winie, które pić mogę litrami. To prawda, że słowa „leciutkie" i „słomkowe" są częstymi eufemizmami na określenie bezwonnych oraz wodnistych sikaczy, ale proszę mi wierzyć, nie tym razem. To nie jest wielkie wino, ale jest w nim coś, co nie pozwala mi nie uśmiechać się, ilekroć je piję.

Bassano del Grappa, gdzie powstaje Il Balbo, to malownicze miasteczko 50 km na północ od Padwy. Żadnej historii o nim nie będzie, bo choć śliczne, to znane jest głównie z tego, że pochodzi stamtąd sam Renzo Rosso. Nie wiedzą państwo, kto to?! To – jak twierdzą Włosi – „geniusz dżinsu", właściciel kilku marek i założyciel Diesla.

Nie wyznają państwo, podobnie jak ja, tego kultu? Nie kręci was geniusz dżinsu i papież T-shirtu? To sięgnijmy po nasze radosne Balbo.

r.mazurek@uwazamrze.pl

Il Balbo 2010

Il Tiranno 2010