Chciałbym tylko wystosować małą uwagę na temat ostatniego akapitu tekstu, gdzie mowa jest o eskapizmie Drogi Neokatechumenalnej. Nie zgodzę się z tym, ponieważ współzałożyciel ruchu – Kiko Arguello – wprowadził ostatnimi czasy pewne innowacje. Prostym przykładem jest chociażby to, że kolejne niedziele po Wielkiej Nocy poświęcone są akcjom ewangelizacyjnym na terenie miast, gdzie przepowiada się Dobrą Nowinę o Zmartwychwstałym Chrystusie. Neokatechumenat otwiera się na drugiego człowieka, tego, który żyje w zsekularyzowanym świecie i nie ma już pojęcia o mocy działania Boga. Zarówno Jan Paweł II, jak i Benedykt XVI podkreślali wartość Drogi jako widzialnego znaku wiary, miłości i jedności w społeczeństwie, widząc w niej przyszłość Kościoła wchodzącego w wiek XXI. Dzisiejszy świat potrzebuje takich znaków.

Pozdrawiam,
Patryk Dąbrowski

Cóż, gdyby było tak, jak pan mówi, byłby to optymistyczny znak. Będziemy obserwować. Istotą tekstu Piotra Semki było jednak wskazanie, jak często katolicy rezygnują z walki o kształt życia publicznego i jak łatwo politycy chadeccy dali sobie wmówić, że sumienie to jedno, a działaność polityczna drugie. A to nieprawda! Jedno z drugim musi się łączyć.