Życia można dokupić, jeśli się ma kasę, więc kasa ważniejsza jest od życia. Tak dzieje się w komputerowych grach. Ale czy dominująca dziś cywilizacja aborcji, eutanazji i eugeniki nie mówi tego samego? Na naszych oczach metafizyczna relacja między życiem a śmiercią zamieniona zostaje w relację komercyjną.

Umierania nie ma, umarłych nie ma. Mają być usunięci poza widnokrąg kamer i ekranów, gdzieś w ciemnościach – samotni, niepotrzebni i bezradni. Gdy mają 80 lat i mało kasy albo gdy mają 80 dni, dopiero kilka centymetrów długości i jakąś wrodzoną wadę, która pewnie byłaby dla rodziców problemem. Naturalne umieranie nie jest stanem, na którym można zarobić. Umierający psuje otoczeniu dobre samopoczucie niezbędne do decyzji o zakupach dóbr konsumpcyjnych. Umarli mają być zapomniani, jeszcze zanim umrą.