Każda krytyka Joanny Muchy grozi oskarżeniem o seksizm (w przypadku, gdy krytykują mężczyźni) albo o zazdrość, o jej wyjątkową urodę (gdy wypowiadają się kobiety). I tak oto zostaliśmy sprytnie złapani w pułapkę płci. Co najśmieszniejsze, zastawiali ją ci sami ludzie, którzy najgłośniej krzyczą, że płeć nie powinna mieć znaczenia przy obsadzie ważnych stanowisk ani przy ocenie kwalifikacji. Ale kiedy to jest wygodne, właśnie płci używa się niczym kija na myślących inaczej. W ten sposób robi się krecią robotę feministkom i wszystkim, którzy walczą o uprawnienie kobiet, bo przecież to idea bliska nie tylko lewicowym środowiskom.

Minister Mucha jako skrzywdzona kobieta sprzedaje się może dobrze, ale nie jest to obraz prawdziwy. Trzeba jasno powiedzieć, że pani minister nie jest ofiarą podłych ataków, nawet jeśli niektóre uwagi czy sugestie w jej sprawie są niesmaczne. Joanna Mucha jest ofiarą własnej niekompetencji. Bo tak się nieszczęśliwie złożyło, że owszem, udało się jej przebić szklany sufit i zajść bardzo wysoko w świecie polityki, ale problem polega na tym, że przebiła nie ten sufit, który powinna. Bo trzeba przypomnieć, że pani Joanna Mucha była lubianą i cenioną posłanką. Świat mediów się nią zachwyca dopóty, dopóki zajmowała się sprawami, na których się znała. Nikt nie odbierał jej dobrego ekonomicznego wykształcenia ani klasy, z jaką się prezentowała. Była dla mediów bardzo atrakcyjna, chętnie wykorzystywana przy okazji dyskusji o służbie zdrowia i ekonomicznych aspektach reformy. Nie pamiętam, by wtedy ktokolwiek naśmiewał się z tak samo ładnej jak dziś i tak samo kobiecej jak dziś posłanki.