W świąteczny czas nie brzmi to najlepiej, ale zawłaszczyła pani serial „Julia". I to jeszcze grając matkę... najgorszą czy najlepszą z możliwych?

Matka jest tylko jedna i gdyby była nawet najgorsza, to jednak jest najlepsza. Moja postać w założeniu miała być czarnym charakterem, ale mam wrażenie, przemyca uniwersalne prawdy na temat macierzyństwa. I chyba znalazła grupę swoich wyznawczyń.

Toksyczna, a przy tym jakże malownicza jest pani Bożenka. I dostarcza sporą dawkę humoru...

Toksyczna jest ewidentnie. Pokazujemy ją z przymrużeniem oka, to też prawda, ale ja najbardziej lubię ją za to, że jest po prostu nasza, taka stąd. Nie jest amerykańskim plagiatem. Jak się rozejrzymy, znajdziemy wokół takie panie. I bardzo się cieszę, że mogłam założyć małą czarną, torebkę na krzyż i budować Bożenkę z własnych obserwacji.

Zmysł obserwacyjny i parodystyczny talent przydały się pani wcześniej w naśladowaniu znanych postaci. Którą z bohaterek polubiła pani najbardziej?

„Posłanko Hojarsko". Najmocniej kojarzy mi się z przygodą, jaką był udział w programie Szymona Majewskiego.

Zdarzyło się pani skonfrontować z autentyczną posłanką?

Nie, ale skądinąd wiem, że po początkowych obawach potem bardzo mnie polubiła.

Która parodia okazała się najbardziej wymagająca?

Pomyślmy: Hanna Gronkiewicz, Anna Fotyga, Julia Tymoszenko, Beata Tyszkiewicz... Trudno wymienić wszystkie. Każda oferowała coś innego.

A najtrudniejsza do oddania cecha?

Medialny „odjazd" pani Fotygi. Jakże niełatwa do uchwycenia obecność w nieobecności.

Czy przygoda z telewizją przełoży się na propozycje kinowe?

Coś się kroi, ale nie chcę zapeszyć.