Setki tysięcy ludzi na całym świecie stosują terapię Ameisena, by pokonać nałóg. W Internecie znajduje się przynajmniej kilkanaście tysięcy świadectw osób, które dzięki przyjmowaniu baklofenu wyleczyły się z uzależnień (od alkoholu, nikotyny i narkotyków). Mimo że od opublikowania wyników doświadczeń Ameisena minęło już osiem lat, efekty pierwszych testów klinicznych będą znane dopiero w 2014 r. Na razie lekarze w USA, Australii i Europie przepisują baklofen podopiecznym na dziko, wbrew oficjalnym zaleceniom. Dawki redukujące głód używek są bowiem kilkakrotnie wyższe od stosowanych w terapiach innych chorób. Kilka tygodni temu w Polsce ukazała się książka Ameisena „Spowiedź z butelki", w której zawarł opis swojej terapii, a także wyniki badań, które do tej pory zostały przeprowadzone. Wszystkie potwierdzają skuteczność terapii baklofenem i żadne nie wykazuje trwałych skutków ubocznych nawet przy wieloletnim leczeniu.

Ostatnia szansa

Ponad 10 lat temu Ameisen (25 czerwca skończy 63 lata) był uznanym kardiologiem, którego kariera, a nawet dalsze życie stanęły pod znakiem zapytania z uwagi na chorobę alkoholową. Próbował wszystkiego: terapii (5 tys. spotkań Anonimowych Alkoholików), odwyku w najlepszych ośrodkach, a także wszystkich znanych środków farmakologicznych (m.in. naltreksonu). Bez efektu. Ameisen zawiesił praktykę lekarską i zaczął szukać lekarstwa, które ocaliłoby mu życie. Przypadkiem natrafił na artykuł dr Anny Rose Childress z Centrum Terapeutyczno-Badawczego przy Uniwersytecie w Pensylwanii. Pacjentowi uzależnionemu od kokainy podała ona baklofen jako lekarstwo na skurcze mięśni. Okazało się, że lek spowodował zmiany w aktywności pewnych obszarów mózgu i zmniejszył głód kokainowy, alkoholowy i nikotynowy. To skłoniło Ameisena do poszukiwania wiedzy na temat działania baklofenu. Znalazł m.in. opublikowany w 1993 r. artykuł E.M. Krupitskiego (i innych autorów) „Zastosowanie baklofenu w leczeniu zaburzeń afektywnych u pacjentów uzależnionych od alkoholu". Tekst był opisem badań, którym poddano 90 alkoholików w zaawansowanym stadium. Badanych podzielono na cztery grupy, jednej podawano baklofen, kolejnym: lek przeciwdepresyjny, przeciwlękowy (silnie uzależniający z grupy benzodiazepinów) i placebo. Trzy pierwsze substancje redukowały lęk i depresje, przy czym tylko baklofen nie wywoływał efektów ubocznych. Kolejną publikacją był tekst G. Addolorato (i innych) o zdolności baklofenu do zmniejszania głodu i spożycia alkoholu. Był to zapis badania, któremu poddano 10 mężczyzn uzależnionych od alkoholu. Przyjmowali oni 15 mg baklofenu dziennie przez pierwsze cztery tygodnie, a później po 30 mg przez kolejne 27 dni. Badanie ukończyło 9 osób. Dwie z nich nadal piły, ale w pierwszym tygodniu wyraźnie zmniejszyły ilość alkoholu. Pozostałe 7 osób przez całe badanie zachowało abstynencję. Artykuły te, a także rozmowy z lekarzami przekonały Ameisena do rozpoczęcia terapii baklofenem.

Dziennik bezalkoholowy

Baklofen do tej pory stosowany był głównie jako lek m.in. na stwardnienie rozsiane lub stwardnienie zanikowe boczne, a także wszelkiego rodzaju chroniczne skurcze (w tym czkawki). Ameisen otrzymał receptę, okłamując lekarza, że ma notoryczne kłopoty ze skurczem mięśni łydek. 22 marca 2002 r. rozpoczął leczenie. Zaczynał od dawki 5 mg dziennie, aby szybko dojść do 120 mg. Próbował również dawki kilkakrotnie silniejszej  270 mg. Późniejsze zmniejszenie dawki do 120 mg nie miało żadnych negatywnych konsekwencji poza sennością, która po kilku dniach ustąpiła. Jakiekolwiek objawy uzależnienia zostały stłumione w lutym 2004 r. Ameisen stracił wszelki pociąg do alkoholu. Jego przypadek był szczególnie trudny, gdyż alkoholizm przybrał u niego ciężkie stadium. Zanim rozpoczął leczenie baklofenem, do tego stopnia tracił kontrolę nad piciem, że budził się np. poraniony w taksówce i nie pamiętał kilku ostatnich godzin.