W pewnym bardzo malowniczym włoskim miasteczku w gustownej enotece odkryłem ciekawe wino z winnicy Argiano, a mianowicie Brunello di Montalcino Riserva rocznik 1979. Leżało samotne i zapomniane na dnie drewnianej skrzynki pokrytej pajęczynami i kurzem. Z ciekawości zapytałem o cenę. Kosztowało nieco powyżej 100 euro, teoretycznie jak na tak stare wino cena bardzo niska, chociaż sprzedawca zaznaczył, że nie gwarantuje, iż nadaje się do wypicia.

Zaryzykowałem. Najwyżej będzie kolejnym eksponatem w kolekcji fajnych, pustych butelek. W kameralnym gronie przystąpiliśmy do degustacji. Przed otwarciem wino stało pionowo przez kilka godzin, żeby winny osad ułożył się na dnie butelki. Po otwarciu korek był zaskakująco poprawny. Już wcześniej trwała zażarta dyskusja, czy będziemy dekantować wino, czy nie, w końcu z obawy przed utlenieniem wino błyskawicznie znalazło się w kieliszkach. Pierwszy nos intrygujący jak na ponad 30-

-letnie wino: zapach skór, nafty, w oddali konfiturowe nuty. Przy drugim nosie wino pozostało bez zmian. Oczywiście w tym momencie zamiast degustować, zaczęliśmy deliberować, czy nie lepiej jednak było to wino dekantować. Po paru chwilach wino znalazło się w ustach. Smakowało jak klasyczne stare Brunello, poprawne, lecz nie zniewalające, dobrze wykonane wino, które idealnie wytrzymało próbę czasu. Wielkie uznanie za winiarski warsztat – i to dla wina robionego wówczas, gdy jeszcze planowano, że produkuje się je na dziesięciolecia.