Mnie najczęściej zdarzają się te mocno osadzone w rzeczywistości. Podzielę się jednym z nich na łamach ulubionego tygodnika. Skończyłem technikum fryzjerskie i zdecydowałem się wyemigrować do Danii, gdzie pomimo wysokich kosztów życia i obciążeń podatkowych można zarobić nieco więcej pieniędzy niż w Polsce. Początkowo pracowałem jako pomocnik, ale dzięki wysiłkowi i oszczędzaniu po jakimś czasie wynająłem lokal, urządziłem go i zacząłem być na swoim. Interes się kręcił. Codziennie przychodziło kilkanaście osób i po roku pracy kupiłem pierwszy w życiu samochód oraz zrezygnowałem z najmu kawalerki, ponieważ wziąłem kredyt i kupiłem na obrzeżach Kopenhagi dwupokojowe mieszkanie.

Jeśli już jesteśmy przy finansach, to za strzyżenie brałem od kobiety 528 koron, a od mężczyzny 428 plus odpowiedni dodatek, jeśli miał długie włosy. To wydawało się logiczne. Więcej pracy oznaczało większą nagrodę dla mnie, ale nie dla wszystkich było to takie oczywiste. Pewnego dnia obudził mnie news w porannych wiadomościach: komisja ds. równości nakazała wszystkim ujednolicić ceny swoich usług. „Od dzisiaj równość! Wszyscy płacą tyle samo. Tak być nie może, że ktoś, kto ma dłuższe włosy, ma płacić więcej!" – grzmiał redaktor.

Szaleństwo równości dopadło też branżę ogrodniczą. W piątek wieczorem, kiedy miałem już zamykać zakład, przyszedł wściekły kolega, który trudnił się koszeniem trawników. Nieważne, czy do skoszenia ma malutkie podwórko, czy boisko do piłki nożnej, stawka musi być taka sama! Co najsmutniejsze w tym wszystkim, ze strzyżenia w moim zakładzie zrezygnowali nie tylko mężczyźni, ale i kobiety, bo musiałem jakoś zareagować na odpływ klienteli i podwyższyłem ceny. W ostateczności zamknąłem zakład. Kolega ogrodnik również zbankrutował. Niemniej jednak trzeba się cieszyć. W końcu jesteśmy równi (stojąc w kolejce po zasiłek).

Michał Bielas