Włodzimierzowi Leninowi partia nie była potrzebna do wysłuchania opinii ludu. Partia nowego typu miała być narzędziem przeprowadzenia rewolucji, przekształcenia społeczeństwa według idei, które najlepiej znał on sam, w nieco mniejszym stopniu znali jego współpracownicy, a reszta miała do nich dopiero dorosnąć. Z tego przeświadczenia, że partia ma być przewodniczką społeczeństwa, a nie efektem oddolnego zapotrzebowania na idee i rozwiązania, wynikała struktura partii leninowskiej. Na samej górze – najbardziej świadoma grupka zawodowych rewolucjonistów, którzy jak prorocy prowadzą (szerszą) grupę wyznawców – masy partyjne. Masy nie są od dyskutowania, są wojskiem, a ich zadanie to karne wykonywanie rozkazów góry.

Niżej w hierarchii znajdowała się klasa robotnicza („klasa w sobie i klasa dla siebie") i wreszcie reszta „pogan": burżuazja, mnisi, inteligencja – wszyscy, których potem rewolucja i bolszewizm zmielą i zostawią stosy trupów.

Dla leninowskiej koncepcji konieczne było najpierw zbudowanie hierarchicznej, zdyscyplinowanej struktury, a następnie zapewnienie partii nowego typu monopolu i pełnego panowania. Nieuchronnie musiały się zatem pojawić środki dyscyplinujące – zarówno wobec własnych towarzyszy, którzy nie rozumieli, na czym w danej chwili polega „generalna linia partii", jak i wobec tych „innych", którzy mogli dla partii leninowskiej stworzyć konkurencję i jej zagrozić. Partia leninowska musiała więc stosować terror wobec wrogów oraz swoich, by niszczyć obcych i stale oczyszczać własne szeregi. W końcu naturalna ewolucja doprowadza partię nowego typu do kultu jednostki – jedynowładztwa wodza.

Leninowskie struktury muszą walczyć z obywatelską demokracją. Zawsze to przecież czyniły

Wszystkie polskie partie polityczne mają charakter partii leninowskich. Nie tylko SLD. Również Platforma Obywatelska oraz Prawo i Sprawiedliwość są partiami leninowskiego typu. Bez leninowskiej ideologii, jednak struktura partii, reguły jej funkcjonowania, cele, jakie sobie stawia, i sposób, w jaki są formułowane, stanowią przykład czegoś, co można określić jako „niekomunistyczny leninizm".

Platforma, w której czystki wewnętrzne doprowadziły do jednowładztwa Donalda Tuska, prowadzi ciemny polski lud do nowoczesnej Europy. Z kolei PiS z Jarosławem Kaczyńskim musi nawrócić „lemingi" otumanione propagandą salonu, a zwłaszcza wyjaśnić przyczyny katastrofy smoleńskiej – „bo to właśnie jest najważniejsze".

I nie idzie tu o merytoryczną wagę takich zagadnień jak modernizacja czy Smoleńsk, ale o sposób formułowania ich w relacji partia – społeczeństwo. W leninowskim modelu wiedza i narracja płyną do mas z góry. Masy, czyli my, ogół obywateli, mogą jedynie przyjąć wytyczne, trzasnąć obcasami i wiernie je realizować. W podobny sposób narracja płynie z gór partyjnych SLD czy Ruchu Palikota.

W odwrotną stronę – od NAS do NICH – dotrze tylko to, co ONI uznają za korzystne i słuszne. Dlatego w tak patologicznej strukturze systemu politycznego, głuchego na potrzeby obywateli, pozbawionego w istocie społecznej kontroli nad swoim działaniem, nie sposób rozwiązać żadnego z istotnych problemów. Ani służba zdrowia, ani sądownictwo, ani gospodarka nie mogą liczyć na poważne potraktowanie. Cała pseudodyskusja to gra pozorów i demagogia. Kiedy partia jest w opozycji, może obiecać wszystko, a kiedy rządzi, zawsze znajdzie usprawiedliwienie dla braku skuteczności. I tak jest z obu stron gorącego sporu PiS – PO.

Leninowskie struktury polskich partii wytwarzają się na skutek stosowania w wyborach do Sejmu – najważniejszego organu polskiego systemu politycznego – tzw. proporcjonalnej ordynacji wyborczej. Ordynacja ta, dając partyjnemu przywództwu (wodzowi) prawo do ustalania list wyborczych, a zwłaszcza kolejności kandydatów, oddaje bowiem w istocie w ręce partyjnych bonzów władzę decydowania o tym, kto będzie posłem. Czyni to w jawnej sprzeczności z konstytucją, która takiej delegacji dla partii nie przewiduje. Na wiele sposobów proporcjonalna (partyjna) ordynacja wyborcza łamie prawa obywatelskie, w tym bierne prawo wyborcze. Ale coś za coś. Jeśli partyjni liderzy mają dostać przywilej wyznaczania posłów, to ktoś musi być tych praw pozbawiony.