Ale przypuśćmy, że Duch Święty wskazał Franciszka, gdyż ten zadeklarował nowe oblicze Kościoła, skromnego, pokornego, a do tego ubogiego. To zapowiadana rezygnacja z pałaców, ze złota, ze służby i limuzyn...

Trudno o... gorszą wiadomość. Jeżeli macie jako takie pojęcie o globalnej ekonomii.

Gdyby chociaż część z miliarda katolików podążyła w ślady swego pasterza – no to co?

No to na przykład potaniałoby znacznie złoto, poza protezami dentystycznymi potrzebnemu głównie do wątpliwej ozdoby. Ale i... – uwaga – dla rezerw walutowych każdego państwa, nawet Korei Północnej. Tanie złoto, niepotrzebne, to brak pokrycia waszych dochodów. Tak na marginesie, jeśli złoto zbędne, to po kiego dźwigaliśmy te setki ton w okupację z Warszawy do Londynu i z powrotem?

Dobra, przesadziłem. No to przyjmijmy, że w ślad za Franciszkiem rezygnujemy ze służby i czyni tak część z miliarda katolików. Oznacza to gigantyczny wzrost bezrobocia. U mnie w rodzinie pracuje niania i gosposia. Oczywiście mogę sam sobie wychowywać wnuczkę i prasować koszule. Zawsze powtarzam – mogę to robić i potrafię. Ale dwie osoby tracą pracę, a ich bliscy środki do życia. Rzecz jasna mogę też przestać jak Franciszek, a jeżdżę, poruszać się chryslerem i range roverem. I jak w Chinach poruszać się rowerem (pamiętacie Katie Melua? „There is nine million bicycles in Beijing" – ale ani jednego dobrego kolarza!). Pewnie, że mogę chodzić pieszo. Ale zbankrutują czołowe fabryki samochodowe, Rolls Royce, Bentley, Porsche, Mercedes... Inżynierowie i wynalazcy.

Mogę jeść owsiankę, ucieszą się gęsi z Prowansji, bo odstawię foie gras... Przestaną być tuczone. Ale przestaną też być potrzebne, nikt zbędnych ptaków karmić nie będzie. Nawet świń.

Mogę nie mieszkać w apartamentach – no to zrujnuję wszystkie hotele... Kto chce, może tę litanię ciągnąć w nieskończoność. Ale pragnę zwrócić uwagę na jedno. Ojciec Święty bardziej jest potrzebny jako wyznacznik wiary i potwierdzenie dogmatu o swojej w tej kwestii nieomylności (i to tylko wyróżnia go w świecie) niż ogranicznik konsumpcji i rozwoju.

Nic to nowego. Niemal każdy nauczyciel w szkole średniej zaczyna kurs od najstarszych zabytków literatury. Czyli od „Legendy o św. Aleksym". Jak sam tytuł wskazuje – to legenda. Wierszowana bajeczka o książęcym synu, który w czasie nocy poślubnej z przepiękną dziewczyną rezygnuje z consummatum, a nad ranem znika z domu, ślubując wierność Bogu. Włóczy się kilkanaście lat po świecie, ślubuje ubóstwo, a przypadkowo sprowadzony do Rzymu (tam się akcja odbywa) – kilkanaście lat mieszka u ojca pod schodami, trudniąc się żebractwem. Nikt go nie rozpoznaje, to grecka tragedia, żona czeka wierna niczym Penelopa na Odyseusza, ojciec włosy rwie z głowy... Nasz żebrak Aleksy w końcu umiera w aureoli świętego, w kondukcie pogrzebowym rusza więc papież. Hm, dobry średniowieczny wzór dla krzyżowców – wzór wierności kobiet, stąd zapewne popularność tej legendy. Ale ogólnie stek naiwności. W końcu ten cały Aleksy uporczywie uchylał się od pracy, utrzymywania rodziny, nie mówiąc już o tym, że jego stosunek do ojca nazwać trzeba sadystycznym...

Nie wiem, jak to tam dalej będzie z Franciszkiem. Mam wielką nadzieję, że się nawróci. Zrozumie, że my wcale nie potrzebujemy ubogiego papieża. Nawet jak to się ładnie sprzedaje, to jest to marny biznes.